روح پریشان...

�سعی می⁯کنیم به یاد داشته باشیم وقتی جبران خسارت می⁯کنیم، این کار را برای خود انجام می⁯دهیم.�

کتاب پایه

تا وقتی هنوز مدیون به جبران خسارت هستیم، روح ما در اثر چیزهایی که بدان احتیاج نداریم پریشان می⁯شود. بار اضافی ناشی از بدهکار بودن یک عذرخواهی، نگه داشتن یک رنجش یا عدم ابراز پشیمانی را به دوش می⁯کشیم. این مسئله مانند داشتن خانه⁯ای کثیف و نامرتب است. می⁯توانیم آنجا را ترک کنیم تا مجبور به دیدن کثیفی و نامرتبی نباشیم یا شاید روی انبوهی از آت و آشغال راه برویم و تظاهر کنیم که آت و آشغالی وجود ندارد. اما نادیده گرفتن بی⁯نظمی، آن را ناپدید نمی⁯کند. در نهایت، ظرفهای کثیف، فرش پر از آشغال و کیسه⁯های لبریز از زباله هنوز آنجا هستند و باید تمیز شوند.

زندگی با یک روح پریشان نیز مانند زندگی در خانه⁯ای کثیف و نامرتب است. همیشه ظاهراً در چیزهای باقیمانده از دیروز سیر می⁯کنیم. هر بار که برمی⁯گردیم و سعی می⁯کنیم به جایی برویم، چیزی راه ما را سد می⁯کند. هر چه بیشتر از مسئولیت جبران خسارت سر باز می⁯زنیم، روح ما پریشان⁯تر می⁯شود و حتی نمی⁯توانیم کسی را برای نظافت استخدام کنیم. خود ما باید این کار را انجام دهیم.

از طریق جبران خسارت احساس رضایت عمیقی به دست می⁯آوریم. درست همان طور که پس از نظافت خانه احساس خوبی داریم و برای لذت بردن از نور آفتابی که از پنجره می⁯تابد وقت داریم، روح ما نیز از آزادی برای لذت بردن واقعی از بهبودی شادمان می⁯شود. وقتی بخش زیادی از بی⁯نظمی برطرف می⁯شود، تنها باید در حالی که به حرکت خود ادامه می⁯دهیم، پشت سر خود را تمیز و مرتب نگاه داریم.

فقط برای امروز: از طریق جبران خسارتی که مدیون هستم، چیزهایی که روح من را پریشان می⁯سازند، از سر راه برمی⁯دارم.

یکشنبه 13 شهریور 1390 - 1:39:23 PM